کاش می شد قلب ها آباد بود ! 

                             کینه و غمها به دست باد بود !

 کاش می شد دل فراموشی نداشت !

                            نم نم باران هم آغوشی نداشت !

 کاش می شد کاش های زندگی !

                           گم شوند پشت نقاب بندگی !

 کاش می شد کاش ها مهمان شوند !

                            در میان غصه ها پنهان شوند !

کاش می شد آسمان غم گین نبود !

                            رد پای قهر و کین رنگین نبود !

 کاش می شد روی خط زندگی !

                            با تو باشم تا نهایت، سادگی

من نمی گویم که خاموشم مکن
من نمی گویم فراموشم مکن
من نمی گویم که با من یار باش
من نمی گویم مرا غم خوار باش
من نمی گویم،دگر گفتن بس است
گفتن اما هیچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شیرین! شاد باش
دست کم یک شب تو هم فرهاد باش
بعد ازاین با بی کسی خو می کنم
هر چه در دل داشتم رو می کنم
نیستم از مردم خنجر بدست
بت پرستم بت پرستم بت پرست
بت پرستم،بت پرستی کار ماست
چشم مستی تحفه ی بازار ماست
درد می بارد چو لب تر می کنم
طالعم شوم است باور می کنم
من که با دریا تلاطم کرده ام
راه دریا را چرا گم کرده ام؟؟؟
قفل غم بر درب سلولم مزن!
من خودم خوشباورم گولم مزن!
حالمان بد نیست غم کم می خوریم؛
کم که نه! هر روز کم کم می خوریم
آب می خواهم، سرابم می دهند
عشق می ورزم عذابم می دهند
خود نمیدانم کجا رفتم به خواب
از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟
خنجری بر قلب بیمارم زدند
بی گناهی بودم و دارم زدن
دشنه ای نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمی پشتم شکست

آنقدر زجر کشیدم ز جهان   سیر شدم
صورتم گر چه جوان است ولی پیر شدم
در جوانی  ناله  کردم  کسی  یادم نکرد
در قفس جان  دادم  و صیاد  آزادم  نکرد  

 گریه نکن عزیز بی گناه من منو ببخش بگذر از اشتباه من  

  گناهمو بذار به پای سرنوشت به پای اون که قصه ی ما رو نوشت

  نمیتونم این دلو سر براه کنم ازم نخواه باز تو چشات نگاه کنم

  منو ببخش گناه عشق گردن من منو ببخش حرف گذشته رو نزن

  مرگه برام گریه ی بی صدای تو گریه نکن فدای گریه های تو

  سخته برام اما باید از تو گذشت باید برم اینجوری بوده سرگذشت

  منو ببین ? ببین که گرمه رفتنم گریه نکن این من واقعی ? منم

   باید برم فرصت موندن ندارم منو ببخش ? ببخش که تنهات میذارم

                                    

زندگی رسم خوشایندی است

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،

پرشی دارد اندازه ی عشق...!

زندگی چیزی نیست،که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود.

زندگی جذبه ی دستی است که می چیند.

زندگی نوبر انجیر سیاه،در دهان گس تابستان است.

زندگی تجربه ی شب پره در تاریکی است.

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.

زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد.

زندگی دیدن یک باغچه از شیشه ی مسدود هواپیماست.

زندگی"مجذور" آینه است.

زندگی گل به "توان"ابدیت،

زندگی"ضرب" زمین در ضربان دل ما،

زندگی"هندسه ی"ساده و یکسان نفسهاست.

                                                    سکوت

قفس داران سکوتم را شکستند

                                         

زندگی زیباست ، اگر روح آزاد عشق و محبت اسیر زندان فراموشی دل نگردد و خزان یأس گلبوته های امید بهار جان را در وسعت انتظار زرد خویش ، مدفون نسازد زندگی زیباست اگر عقده های زخمی بزرگ ، طپش زیستن را از قلب کوچک کبوترها نرباید و در ذهن شلوغ بیشه زار اندیشه ، مرگ نیلوفرهای وحشی نروید زندگی زیباست اگر لب خوفناک تیرها ، خون بیدهای مجنون را در جام سبز لیلای چمن نریزد و دست بی خبر طوفان ، گل خواب را در صدف آبی باغ پرپر نکند زندگی زیباست اگر کنار جویباران نیم خفته ، غزالهای خسته دشت از آغوش وهم و هراس بگریزند و در بال رویاهای شیرین به آن سوی حصارهای شب سفر کنند زندگی زیباست اگر خرمن هستی جنگل در خشم آتشین تندر نسوزد و خاکستر سیاه مرگ تن پوش درختان بی پناه و محزون نگردد زندگی زیباست اگر پری مهربان قصه ها از بستر خاطره ها برخیزد و در معصومیت و صداقت ناب کودکان همواره زنده بماند زندگی زیباست اگر هوای نگاه تو از آه سینه سوز خاکهای افسرده بارانی شود و مسیح دستانت در کالبد دستهای مرده بذر حیات و رویش بپاشد زندگی زیباست اگر من و تو در کشتزار قلبمان گلی بکاریم که هیچ کس را یارای چیدن آن نباشد و هیچ اشکی جز اشک شبانه عشق رخسار زیبایش را نشوید زندگی زیباست حتی برای تو که هم آغوش رنج و حرمانی و آفتاب شادی رابه خنجر زهر آلود شب غم سپرده ای آری زندگی برای تو نیز زیباست زیرا روزی مهمانی عزیز در خانه دلت را خواهد زد و با حضورش زندگی را از نو به تو تقدیم خواهد کرد مهمانی که عشق نام دارد