دلـــم گرفته آســـمون نمــی تونم گریه کنم   

 شکنجه می شم از خودم نمی تونم شکوه کنم 

 انـــگاری کـــوه غصــه ها رو سینه ی من اومده 

 آخ داره بــــاورم مــــی شـــه خنده به مــا نیومده  

 دلـــم گرفته آســـمون از خودتم خسته تـرم

  تـــــو روزگــــار بی کــــسی یه عـمره که دربه درم

 حتی صدای نفسم می گه که توی قفسم

 من واســــه آتیش زدن یــــه کوله بار شب بسـم

 دلم گرفته آسمون یه کم منو حــوصله کـــن

 نگــــو کــــه از این روزگـــار یه خورده کمتر گله کن

 منو به بازی میگیرن عقربه هــای ســـاعتم

 برگه تقـــویم می کـــنه لحظــه به لحظــه لـــعنتم

 آهــای زمین یــــه لـــحظه تـــو نفـــس نــزن

 نچــــرخ تا آروم بگیــــره یـــــه آدم شکستـــه تـــن

 دلـــم گرفته آســـمون نمــی تونم گریه کنم 

 شکنجه می شم از خودم نمی تونم شکوه کنم

وقتی دل شکسته بودم تو رسیدی

از زمـــونه خسته بـــودم تو رسیدی

گفتی تو قلب یه رنگت خونه دارم

هر نفس فقط تــو رو بهـــونه دارم

گفتی تـو دنیا فقط تـــو مهــربونی

تا ته جاده عشق باهام می مونی

دیگه تا یکی شدن چیزی نمونده

اون چشــای ناز تو غم سوزونده

تو رسیدی شب سفر کرد

شبو چشمات دربدر کرد

تو رسیدی چو گــــل صبح

عشق تو قلب من اثر کرد

در این سرای بی کسی کسی به در نمیزند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب درِسحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کس شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم

 یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

زیر آسمان دلتنگی خانه ای دارم

که خورشیدش همیشه در حال غروب است

خانه ی من تک اتاق است وتمام لحظاتم را در آن اتاق می گذرانم

پنجره اش به روی انتظار باز می شود

و پرده هایش از جنس فاصله هاست

دیوار هایش به رنگ سیاه است و

نوای سکوت فضای خانه ام را پر کرده

 تنها همخانه و همسایه ام غم است

زنگ در خانه ام صدای افتادن اشک از چشم منتظر است،

هر چند که در خانه ام همیشه قفل است

وکلید خانه هم در دست اوست

می گذرانم روزها را با نگاه از پشت پنجره

و به  تماشای انتظارمی نشینم

تا او مرا از این قفس آزاد کند

که کلید خانه ام در دستان اوست

 و او فقط می تواند باز کند این در بسته را

امیدوارم که همانند رهگذری از کنار خانه ام رد نشود

نام خانه ی من تنهاییست